Κάποιος Μιλάει Στα Παιδιά Για Τη Βροχή

Ρωγμές στη πέτρα και στο χώμα.

Μοναχικές, μοναδικές σταγόνες βροχής,

σταγόνες που ενώθηκαν και έδωσαν ζωή.

Κάλυψαν τις ρυτίδες της γης με χόρτο.

Φέρανε το χρώμα στο χώμα.

Γέμισαν τη λίμνη με νερό,

άρχισαν τη κίνηση στο ποταμό.

Δώσανε ομορφιά στο τόπο.

Ζωγράφισαν χαμογελα στα χείλη,

γεύση απ’ ώριμο σταφύλι.

Κάποιος μιλάει στα παιδιά για τη βροχή.

Πρόσωπα μικρά, μάτια που κοιτούν πίσω απ’ τα τζάμια,

τα μικρά ρυάκια του νερού, που κυλούν με λιγοστό ήχο πάνω στις λίθινες πλάκες

και φέρνουν τα χαμόγελα, κάτω από τις πολύχρωμες ομπρέλες, των περαστικών.

Βρεγμένες σκέψεις, ελεύθερες, αόρατες  τρέχουν στη βροχή

Μαζεύουν τη χαρά, σαν τις μέλισσες που μαζεύουν τη γύρη από τα άνθη

Επιστρέφουν στο νου κι αυτός τις στεγνώνει με την αγάπη της καρδιάς.

Άσε το ρούχο που φοράς να βραχεί.

Όταν στεγνώσει θα σου έχει αφήσει τη χαρά

κι ένα χαμόγελο που η διάρκειά του θα κρατά,

ως την επόμενη βροχή.