Οι Ξιφίες Της Μεσογείου

 

Θα δεις τους ξιφίες να κολυμπούν γρήγορα στα ρηχά νερά κι έπειτα θα ακολουθούν τα καίκια,οι άνθρωποι με φωνές και με καμάκια. Η θάλασσα θα γεμίσει χαρούμενες φωνές. Κάπου εκεί στα στενά της Μεσσίνας…. Στο κυνήγι του ξιφία…

Ακροβατώ όρθιος στη κουπαστή της βάρκας. Το κύμα μικρό, απαλό, καθρεφτίζει τον ήλιο κι αντιφεγγίζει στη στεριά τα μηνύματα του ουρανού.

Χειμωνιάτικο γλυκό μεσημέρι, ηλιόλουστο δώρο της αλκυόνας μάνας, ξαπλώνω μες στη βάρκα να ονειρευτώ. Προτιμώ τους ελαφρούς διατοιχισμούς της  με το χάδι της θάλασσας, απ’ τις δυνατές δονήσεις της στεριάς στα νησιά του Ιονίου. Η έκρηξη στο ηφαίστειο ετοιμάζεται πέρα στη Σικελία. Δεν θέλω να καώ απ’ τη λάβα της Αίτνας, δεν θέλω να πνιγώ απ’ το καπνό.

Λύνεται η βάρκα και παρασύρεται απ το ρεύμα όπως η αίσθηση απ’ τον ύπνο. Οι ξιφίες της Μεσογειου θα με οδηγήσουν στα στενά περάσματα, εκεί που οι φωνές αντιλαλούν από τη μια στεριά στην άλλη. Εκεί που η θάλασσα δεν είναι πέλαγο ανοιχτό αλλά στολίδι που δίνει τη θέα στο ανοιχτό παράθυρο. Η θάλασσα ξέρει να αγαπά, όσο η στεριά γνωρίζει…

Θα φωνάξω ένα όνομα και θα περιμένω μιαν απάντηση. Κι εσύ θα φανείς με το λευκό απαλό μαντήλι στους ώμους να χαιρετάς. Τα χέρια να κουνάς και το χαμόγελό σου να πλέει μέχρι τη βάρκα. Διάφανη θάλασσα, διάφανο μαντήλι, διάφανη σκέψη.

Οι ξιφίες της Μεσογείου θα θυσιαστούν ακόμα μια φορά απ’ τα  θανατηφόρα καμάκια των ανθρώπων. Χωρίς να χρησιμοποιήσουν τα ξίφη τους. Χωρίς να πολεμήσουν τον εχθρό. Έρωτας με κρατάει στη ξύλινη κουπαστή και με ταξιδεύει εκεί που τα νερά μπερδεύονται και τα πελάγη αλλάζουν όνομα. Ιόνιο πέλαγος απ τη μια κι ύστερα ξαφνικα το αρχιπέλαγος των αιολίδων νήσων. Αλικούντι, Φιλικούντι, Σαλίνα, Λίπαρι, Βουλκάνο…Παναρέα, Μπαζιλούτσι, Στρόμπολι…  δαντέλα  με πολύτιμα πετράδια, στης Σικελίας απλωμένη το προσκέφαλο. Με πόσα κεντήματα στου Νότου τα μπαούλα είναι προικισμένη η Μεσόγειος… διάφανος ο αέρας που αναπνέω.

Η επόμενη σελιδα στο βιβλίο θα λέει γι’ αυτούς που επιμένουν και κολυμπούν στα ρηχά νερά επιζητώντας έναν ξεχασμένο ρομαντισμό κι η λάβα του Στρόμπολι από μακριά θα χύνεται στη θάλασσα σαν δάκρυ και θα σβήνει, αφήνοντας λίγο λευκό καπνό να ανεμίζει σαν το μεταξωτό μαντήλι που σου το πήρε ο άνεμος από τη πλάτη σου.

Ηφαίστειο είναι ο έρωτας, ίσως σεισμός ,πρέπει να τον αντέξεις…

Ο χορός, ανθρώπινες σκιές της μουσικής κίνηση, και της μαγείας η χαρά.

Φρέσκο ψωμί, διάφανο το κρασί και το ψαχνό ξιφίας.

Νοσταλγικό, ερωτικό τραγούδι το «Τραγούδι του Ήλιου» 

Lucio Battisti – La Canzone del Sole